مقصود از تأمین صحیح نیازها، ارضاى نیازهاى زیستى در حد متعادلْ پیش از پرداختن به تربیت اخلاقى و تعالى نیازهاى بالاتر است. با توجه به نقش انگیزه که یکى از مبادى رفتار است، مادامى که فرد تحت فشار گرسنگى یا تمایلات جنسى است و یا سرپناهى براى حداقل زندگى ندارد و ... نمى تواند به طرف تعالى اخلاقى پیش رود.
در تعالیم اسلامى این نکته مورد توجه واقع شده است؛ در سوره «قریش» دعوت به عبادت خداوند، پس از یادآورى تأمین طعام و امنیت آنان آمده است: «پس باید پروردگار این خانه را عبادت کنند؛ همان کس که ایشان را از گرسنگى نجات داد و از ناامنى رهایى بخشید.»[1] دقت در آیات زیر نیز معلوم مى دارد که صفات اخلاقى، تقوا، شکر و نیز عمل صالح، مترتب بر تأمین احتیاجات اولیه انسان مطرح شده است:
و کلوا ممّا رزقکم اللهُ حلالًا طیّباً، و اتّقوا اللّه ....[2]
یا ایّها الّذین آمنوا کلوا من طیّبات ما رزقناکم و اشکروا لِلّه ....[3]
یا ایّها الرُّسل کلوا من الطّیّباتِ واعملوا صالحاً ....[4]
پیامبراکرم صلى الله علیه و آله در حدیث شریفى، به نقش حیاتى تأمین نیازهاى زیستى براى توجه به نیازهاى عالى تر اشاره مى فرماید: «... اگر نان نبود، نماز نمى خواندیم، روزه نمى گرفتیم و واجبات پروردگار- عزّ و جلّ- را نمى توانستیم ادا کنیم.»[5]
