123- معنای حسن خلق

حسن خلق دو معنا دارد:

معناى عام و معناى خاص.[1]

حسن خلق به معناى عام عبارت است از عموم خصلت‏ هاى پسندیده‏ اى که لازم است انسان روح خود را به آن‏ها بیاراید.

حُسن خلق به معناى خاص عبارت است از خوش‏رویى، خوش‏رفتارى، حسن معاشرت و برخورد پسندیده با دیگران.

امام صادق علیه السلام در بیان حسن خلق به معناى خاص فرمود:

«تُلَیِّنُ جانِبَکَ وَ تُطَیِّبُ کَلامَکَ وَ تَلْقى‏ اخاکَ بِبِشْرٍ حَسَنٍ»[2]

حُسن خلق آن است که برخوردت را نرم کنى و سخنت را پاکیزه سازى و برادرت را با خوش‏رویى دیدار نمایى.

در کتاب‏هاى اخلاق و روایات اسلامى هر جا سخن از حسن خلق است، اغلب مراد، همین معناى دوّم است.

مقدس نیا، محمد، آداب معاشرت، 1جلد، افق فردا - قم، چاپ: سوم، 1379، ص 21

---

[1] ( 1)- جامع السعادات، ج 1، ص 342- 343، مؤسسه اعلمى، بیروت، تلخیص.

[2] ( 2)- بحارالانوار، ج 71، ص 389، اسلامیه.