75- مفهوم شناسی محبّت

       

محبّت سومین حال از احوالات عرفاء است ، حالتی که وارد غیبی است ، در دل سالک می افتد، مانند برق می گذرد و دوام ندارد.

   محبّت همان طاعت محبّ، از محبوب می باشد بدون هیچ گونه مخالفتی، به نحوی که در قلب محبّ، ذکری غیر از محبوب نماند. 

 محبّت به اعتباری یا عامّ است به معنای میل قلب به دیدار جمال الهی ، یا خاص است یعنی میل روح به مشاهده جمال ذات.

  محبّت نشان طریقت است و لازمه آن معرفت می باشد 0 معرفت، محبّت حقیقی می آورد امّا غفلت، محبّت کاذب.

 

محبّت به اعتبار دیگر یا صدق است یا کاذب.

در محبّت صادق، انسان ، کمال را درست تشخیص می دهد ، وقتی به کمال آگاهی یافت به آن دل می بندد مانند محبّت به خداوند که این کمال جاذبه دارد و محبّ را به سمت خود جذب می کند0 محبّت صادق دو جانبه است.

در محبّت کاذب ، انسان نقص را کمال می پندارد، با این پندار باطل، به آن علاقمند می شود مانند محبّت غیر خدا ، محبّت عالَم طبیعت0 این محبّت جاذبه دارد مثل گناه که لذّت بخش است، امّا عین دافعه می باشد، مانند افعی ها با نفس کشیدن، برخی حشرات را جذب می کند نه برای پروش و کمال ، بلکه برای هضم و نابود کردن0 جذب آنان، جذب کاذب است.

امام علی (ع) می فرماید:

 دنیایی که شما را ترک می کند، پیش از این که شما را ترک کند ، شما آن را ترک کنید.