79- ملازمه در محبّت الهی

    

  محبّت در انسان و خداوند، طرفینی است.

 خداوند بزرگ بر بندگان محبّت دارد، همان نعمت آفرینش، انسان قرار دادن،

هدایت و صراط مستقیم، توفیق طاعت و .... می باشند.

بندگان بر خداوند بزرگ محبّت دارند، همان اطاعت بی چون و چرا ، انجام واجبات ، ترک محرّمات .... می باشند.

بنابراین کسی محبوب خداست که خدا محبوبش باشد ، آن گاه خدا محبوبش شد، آنچه را می پسندد که محبوبش بپسندد.

                     یُحِبُّهُم وَ یُحِبُّونَهُ (مائده،54)