24- خوش خلقى در روایات حضرات معصومین (ع)
به راستى کامل ترین مؤمنان در ایمان خوشخلقتر آنها است.
2- رسول خدا (ص) فرمود:
در روز قیامت، در ترازوى کارهاى مؤمن بهتر از حسن خلق نگذارند.
3- از امام صادق (ع) فرمود: چهار است که هر که دارد، ایمانش کامل است و اگر از فرق سر تا پایش پر از گناه باشد، او را نکاهد، فرمود: آنها راستگوئى و رد امانت و حیاء و حسن خلق است.
4- فرمود:
مؤمن پس از فرائض عملى پیش از خدا نیاورد که محبوبتر باشد نزد خدا از حسن خلق که به همه مردم رسا باشد.
5- فرمود که:
رسول خدا (ص) فرمود: به راستى براى صاحب خلق خوش اجرى چون اجر روزه دار شب زنده دار است.
6- فرمود:
بیشتر وسیلهاى که بدان امتم در بهشت درآیند تقوى و حسن خلق است.
7- فرمود:
خلق خوش، گناه را آب کند چنانچه خورشید یخ را.
8- فرمود:
نیکوکارى و خلق خوش، خانهها را آباد کنند و عمرها را بیفزایند.
9- فرمود:
خدا تبارک و تعالى به یکى از پیغمبرانش وحى کرد که خلق خوش گناه را آب مىکند چنانچه خورشید یخ را.
10- فرمود:
مردى در عهد پیغمبر (ص) مُرد و براى به خاک سپردنش نزد گورکنها آمدند و بر خلاف انتظار گورى نکنده بودند و از آن به پیغمبر (ص) شکایت کردند، گورکنان گفتند: یا رسول اللَّه، ابزار آهنین ما به زمین کار نمىکند، گویا آن را به سنگ خارا مىزنیم، پیغمبر (ص) فرمود: چرا؟ با این که این رفیق شما خوش خلق بود، یک جام آب براى من بیاورید، آن را برایش آوردند و دستش را در آن فرو برد و سپس آن را بر زمین پاشید، سپس فرمود: بکنید، فرمود:
گورکنها کندند و گویا ریگى بود که روى هم ریخته بودند.
11- از اسحاق بن عمار، از امام صادق (ع) فرمود:
به راستى خلق خوب بخشش خدا است، خدا عز و جل آن را به خلق خود بخشش مىکند، برخى از آن منش است و برخى به تصمیم و کسب است، من گفتم: کدام از این دو بهتر است، فرمود:
آنکه طبع و منش او است بر آن واداشته است نمىتواند جز آن کند و آنکه به قصد و کسب خوش خلقى کند باید به خوبى بر طاعت صبر کند و رنج کشد، پس او بهتر این دو است.
12- فرمود:
به راستى خدا تبارک و تعالى همان ثواب را به بنده خوش خلق مىدهد که به مجاهد در راه خدا مىدهد در بامداد و پسین (یعنى مجاهدى که همیشه در جهاد است).
13- فرمود:
به راستى خدا تبارک و تعالى از اخلاق دوستان خود به دشمنانش عاریه داده تا دوستانش با دشمنانش در موقع تسلط آنها و دوران دولت آنها زندگى توانند. در روایت دیگر فرمود:
اگر نه چنین بود هیچ دوست خدا به جا نمىگذاشتند جز آنکه او را مىکشتند.
14- به علاء بن کامل فرمود:
وقتى با مردم در آمیزى، اگر توانى با احدى معاشرت نکنى جز آنکه بالا دست او باشى همان کار را بکن (یعنى در احسان بر او جلو باشى) زیرا بسا که بنده را در عبادت تقصیرى باشد و خدا به وسیله خوش خلقى و خوش رفتارى او را به پایه روزهدار و شب زنده دار برساند.
15- از بحر سقاء، گوید: امام صادق (ع) به من فرمود:
اى بحر، خوش خلقى توانگرى است، سپس فرمود: آیا تو را گزارش ندهم از حدیث آنچه پیش همه أهل مدینه معروف است؟
گفتم: چرا، فرمود: در این میان که روزى رسول خدا (ص) در مسجد نشسته بود، یک دخترى از انصار آمد و خود او هم ایستاده بود، آن دخترک گوشه جامه رسول خدا (ص) را کشید، پیغمبر (ص) براى او برخاست ولى آن دخترک چیزى نگفت و پیغمبر به او چیزى نگفت، تا سه بار این کار را کرد و پیغمبر در بار چهارم براى آن دخترک برخاست که پشت سرش بود و آن دخترک رشتهاى از جامه رسول خدا (ص) بر گرفت و برگشت، مردم به او گفتند: خدا با تو کند آنچه کند (منظور نفرین به آن دخترک است) سه بار رسول خدا را گرفتار خود کردى و نه چیزى به او گفتى و نه چیزى به تو گفت، چه کار با او داشتى؟ گفت: ما در خانه بیمارى داریم و خانوادهام مرا فرستادند تا رشتهاى از جامه رسول خدا (ص) برگیرم براى آرمانجوئى بدان، چون خواستم آن را برگیرم، مرا دید و از جا برخاست و من شرم کردم که آن را برگیرم در برابر چشم آن حضرت و نخواستم به او تکلیف کنم که خود آن را برگیرد، و به من دهد، پس آن را برگرفتم.
16- از امام صادق (ع) که فرمود:
رسول خدا (ص) فرمود: بهترین شماها خوش خلق ترین شماها است که کرامت مآبند و مهماننواز، آن کسانى که الفت گیرند و با آنها الفت گرفته شود و گام بر فرش آنها نهاده شود.
17- فرمود که: امیر المؤمنین (ع) فرمود:
مؤمن اهل معاشرت است و خیرى نیست در کسى که الفت نگیرد و با او الفت نگیرند.
18- فرمود:
به راستى خوش خلقى صاحب خود را به پایه روزهدار و شب زندهدار رساند.
