320- فرمان اخلاق حرفه‌ای در محل کار

1. همیشه به دنبال بهترین باشید

این نخستین قانون برای برتری در هر کاری است، کیفیت است که شما و کاری را که ارائه می‌دهید برجسته می‌کند. برتری به معنای ارائه‌ی کیفیتی فراتر از استانداردهای موجود است، چیزی که باید تبدیل به عادت شود تا اثر خوبی روی رؤسا و همکاران شما داشته باشد.

2. قابل اعتماد باشید

امروزه، اعتماد کردن مسئله‌ی مهمی است و کسانی که بتوان به آنها اعتماد کرد، با سرعت به سوی حرفه‌ای شدن پیش می‌روند. قابل اعتماد بودن، یعنی به انجام رساندن وظیفه‌ای که به شما محول شده است در عین برآورده کردن انتظارات. این مسئله به ویژه در ارائه‌ی خدمات اهمیت بیشتری دارد. با اثبات ارزش و صداقت خود در طول زمان، می‌توانید اعتماد رؤسا و همکارانتان را جلب کنید.

۳. مؤدب و محترم باشید

با دیگران رفتاری دوستانه و از روی ادب داشته باشید و در عین حال نشان دهید که به آنها سخاوتمندانه توجه می‌کنید. این کار باعث می‌شود تعاملات اجتماعی در محیط کار به درستی پیش برود، از بروز تناقض جلوگیری و همچنین احترام دیگران جلب شود. احترام، حس مثبت اعتبار و تمایزی است که نسبت به یک شخص یا سازمان ایجاد می‌شود، امری که در طول زمان محقق می‌شود در حالی که اقدامی کوته‌فکرانه و از روی بی‌توجهی می‌تواند در دم آن را از بین ببرد. برای حفظ احترام و اعتباری که شکل گرفته است باید پیوسته محترمانه و مؤدبانه رفتار کنید. ‌

4. مسئولیت‌پذیر باشید

نسبت به کارها و اقدامات خود پاسخگو باشید. فارغ از اینکه عواقب آن مثبت باشد یا منفی، شما باید مسئولیت کارهای خود را به عهده بگیرید.

اخلاق و سلوک استادی

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله :

 إنَّما بُعِثتُ مُعَلِّما
 [ کنزالعمّال ، ح 28873
من معلّم برانگیخته شدم.

 

پیامبر اکرم فرمود:
 بِالتَّعْلیمِ اُرْسِلْتُ (بحار، ج ۱  ص ۲۰۶)
من برای تعلیم فرستاده شدم.

 

از مهم‌ترین شؤون معلمی «شاگردپروری» است. یک معلم و استاد طراز کسی است که همه وجود خود را وقف پرورش علمی و عملی نیروهای کارآمد برای اسلام و انقلاب و کشور کند.

 یک «استاد مربی» در برخورد با شاگردان خود چنان رفتار می‌کند که هر کدام خود را نزدیکترین و محبوب‌ترین شاگرد نزد او دانسته و او را محرم اسرار خود و کلید راه‌گشای مشکلات خود می‌دانند.

 رحمت و رضوان الهی بر علامه مصباح باد که الگویی کامل در شاگردپروری بود. او حتی تا واپسین ماه‌های حیات مبارک خود، به احترام، تمام قد جلو شاگردان خود می‌ایستاد. با آنان در موضوعات مختلف جلسات مشورتی می‌گرفت. بی‌تکلف و بدون نیاز به هیچ ترتیب و آدابی با شاگردان خود بر سر یک سفره می‌نشست. خوبی‌های آنان را برجسته می‌کرد. بدی‌های‌شان را نادیده می‌گرفت و هرگز هیچ کدام از آنان را در میان جمع تحقیر یا تخفیف نمی‌کرد. او به راستی «معلم خیر» بود.

 

پیامبر صلی الله علیه و آله :
 اللّهُمَّ اغْفِر لِلمُعَلِّمینَ و أطِل أعمارَهُم و بارِک لَهُم فی کَسبِهِم
 [ تاریخ بغداد ، ج 3 ، ص 64 ]

خدایا ! آموزگاران را بیامرز ؛ عمرشان را دراز و کسبشان را با برکت کن