۳۱۷. اخلاقی زیستن با توجه‌ به نتیجه عمل صالح و غیرصالح

الجاثیة آیه ۱۵: نتیجه عمل صالح و غیرصالح:

مَنْ عَمِلَ صَالِحًا فَلِنَفْسِهِ وَمَنْ أَسَاءَ فَعَلَیْهَا ثُمَّ إِلَىٰ رَبِّکُمْ تُرْجَعُونَ

ﻫﺮﻛﺲ ﻛﺎﺭ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﺍﻧﺠﺎم ﺩﻫﺪ ، ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺑﺪﻱ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻭﺳﺖ ، ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺗﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻩ ﻣﻰ  ﺷﻮﻳﺪ .
نکته: 
«صالح» از ریشه «صلاح» است.
 راغب اصفهانی در معنای لغوی این واژه می‌نویسد: 
صلاح ضد فساد است و این دو در بیشتر موارد درخصوص افعال به کار می‌روند.
 در قرآن کریم گاه در مقابل «فساد» و گاه در مقابل «سیئه» به کار رفته است (راغب اصفهانی، 1998م، ص 289). 
ابن‌منظور نیز «صلاح» را در لغت ضد فساد دانسته است (ابن‌منظور، 1405ق، ج 2، ص 516).
با تدبر در آیات مرتبط با موضوع چنین به نظر می‌رسد که واژۀ صلاح در همان معنای لغوی خود به کار رفته است. شاهد این ادعا آیات ذیل است که درآن به‌روشنی تقابل اصلاح با افساد مشاهده می‌شود:
«الذین یفسدون فی الأرض و لا یصلحون» (الشعراء: 152)؛ کسانی که در زمین تباهی می‌کنند و به اصلاح (امور) نمی‌پردازند. 
همچنین، آیۀ «و أصلح و لا تتبع سبیل المفسدین» (الأعراف: 142)؛ و اصلاح کن و از راه تبهکاران پیروی مکن