236- چرایی افول اخلاق در جامعه 3
(طبق یک نظرسنجی رسمی درباره وضعیت اخلاق اجتماعی کشور) این روزها، جملاتی می شنویم که نشان از نوعی بحران در اساسی ترین ویژگی شخصیتی انسانها یعنی رفتار و اخلاق او، حکایت دارد.
جملاتی که ناشی از نظرات مردم، درباره مسایل جامعه و پیمایش ملی در کشور است.
جملاتی مانند اینکه «۵۵ درصد مردم ایران معتقدند سیاستمداران دروغ می‌گویند»، «مرجعی برای رسیدگی امور نمی توان دید»، «همه چیز ظاهری شده و دورویی و تملق جایگزین یکسری صفات ارزشمند دیگر شده است»، «اختلاس های کلان عادی شده»، «بی مسئولیتی نوعی سیاست شده»، «عدم مدارای اجتماعی زرنگی تلقی میشه» و …
از این نظرسنجی نتیجه می گیریم بی اعتمادی در زندگی اجتماعی مردم حاکم است.
ضعف اخلاق در حوزه های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، آموزش، خانواده و مذهب نتیجه کاهش اعتماد اجتماعی در بین مردم جامعه است.
اگر اخلاق اجتماعی در همه حوزه های زندگی انسان حضور داشته باشد، موجب احساس رضایتمندی و خود شکوفایی اخلاقی در جامعه می شود و در صورت بروز مسایل و مشکلات در جامعه، به آسانی قابل حل خواهد بود.
اگر اخلاق اجتماعی حاکم بر روابط انسانی نباشد، خطرناکترین رویداد انسانی، انحطاط اخلاقی و شکسته شدن مرزهای اخلاقی در جامعه اتفاق می افتد که در این صورت هیچ چیز سلامت نخواهد ماند و انسانیت انسان فرو می ریزد و فاجعه در حوزه های مختلف جامعه چندین برابر می شود مانند (افزایش آمار خشونت، نزاع و درگیری، روابط فرازناشویی، فساد اخلاقی، طلاق و …
بنابراین والاترین ملاک در هر جامعه ای، متخلق بودن افراد به اخلاق انسانی و اجتماعی است.
