36- پیشینه شهودگرایی

    پیشینه شهودگرایی به فلسفه اخلاق قرن هجدهم و پیش از آن بر می ­گردد. امّا این نظریه میان دو جنگ جهانی در انگلیس شکوفا شد و پس از جنگ جهانی دوم جذّابیت خود را از دست داد و تا کنون نیز به همین صورت باقی مانده است. نادیده­ انگاری، درست پس از جنگ جهانی دوّم تعجّب آور نبود، زیرا نظام فکری غالب آن روزگار، این اندیشه را که حقایق عینی اخلاقی و معرفت اخلاقی می­توانند وجود داشته باشند، ردّ می­کرد. حتّی پس از سال 1970 ، در حالی که گرایش به نظریات اخلاقی عینیّت­ گرا دوباره جان گرفت، نظریه شهودگرایی همچنان عقیم باقی ماند.

در فلسفه اخلاق قرن حاضر، توجّه به شهودگرایی طبیعتاً از اثر جی. ای. مور شروع می­شود. مور به مفهوم خوب و بد و .... توجّه  ویژه­ ای داشت و همیشه به دنبال پاسخ این پرسش بود که «خوب چیست؟» وی خوب را یک مفهوم بسیط و غیر قابل تعریف می­دانست. نکته دیگر در نظریه مور، تأکید ایشان بر شهودگرایی در اخلاق بود. پریکارد و راس نیز خطوط کلّی نظریه مور را پذیرفتند و اموری جزئی بر آن افزودند. شهودگروی اخلاقی یکی از جذّاب­ترین نحله­ها در فلسفه اخلاق قلمداد     می­شود، جنان­ که برخی حتّی این مکتب را جریان مستمر و پیوسته       نمی­ دانند.